قرآن مجید که کتاب عشق و محبت و مهر و عطوفت و معرفت و بصیرت است در زمینه مهر ورزی و محبت  حضرت ابراهیم(ع) می‌فرماید:
[پس هنگامی که ترس و دلهره از ابراهیم(ع)  برطرف شد و آن مژده به او رسید با ما درباره قوم لوط (به قصد دفع عذاب از ایشان) به گفتگو پرداخت. به راستی که ابراهیم(ع)  بسیار بردبار و دلسوز و روی آورنده به سوی خدا بود. ای ابراهیم از این (گفتگو) در گذر که فرمان پروردگارت (برعذاب قوم لوط) فرا رسیده و  یقینا آنان را عذابی بدون بازگشت خواهد آمد.] هود 74-76
ابراهیم(ع)  با آگاه شدن از ماموریت فرستادگان خدا که برای هلاک کردن قوم ستمکار لوط روانه بودند، با آنان به مجادله و گفتگو پرداخت که شاید از عذاب و هلاک کردن آنان صرف نظر نمایند و به آنان مهلت معینی داده شود، باشد که در آن مهلت مقرر توبه کنند و از عمل زشت خود دست بردارند.
شاید این سوال پیش آید که چگونه ممکن است پیامبری چون ابراهیم(ع)  برای آن قوم لعین شفاعت کند؟
در پاسخ به دو نکته توجه می کنیم:
اولاً: اگر غیر از این عمل از ابراهیم(ع)  خلیل الله می‌دیدیم جای پرسش داشت چه اینکه این درخواست ریشه در ارزش‌های اخلاقی ابراهیم(ع)  دارد که در سه حقیقت « حلیم» و « اوَاه» و « منیب» نمود می‌یابد. و این به وضوح در آیه شریفه بیان شده است.
ثانیاً: قطعی بودن عذاب الهی برای او معلوم نبود و در این هنگام تقاضای مهلت و شفاعت برای اهل گناه امری طبیعی است. قطعی بودن عذاب را قرستادگان حق پس از درخواست ابراهیم (ع) به او خبر دادند و گفتند که این عذاب حتمی و غیر قابل برگشت است.
در جای دیگر ابراهیم(ع) از خدای مهربان برای ذریه و نسلش در قلوب مومنان درخواست مهربانی و مهرورزی می‌کند:
[ پروردگارا! من برخی از فرزندانم را دردره‌ای بی کشت و زرع نزد خانه حرمت یافته‌ات سکونت دادم. پروردگارا! برای اینکه نماز را بر پا دارند. پس دلهای  گروهی از مردم را به سوی آنان علاقه‌مند و متمایل کن و آنان را از انواع محصولات و میوه‌ها روزی بخش.باشد که سپاسگذاری کنند.] ابراهیم 37
به این نکته مهم توجه داریم که ذریه ابراهیم(ع) فقط اسماعیل نمی‌شود بلکه کلمه ذریه شامل نسل مومن ابراهیم(ع) به ویژه پیامبر و اهل بیت اویند چنانکه امیرالمومنین در روایتی می‌فرمایند: « نحن آل ابراهیم»  ما دودمان ابراهیم هستیم.